Pandemien har styrka oss i trua på at norsk sjølvbergingsgrad må aukast.  Dette gjeld ikkje minst norsk matproduksjon.

Men «nokon» må produsere norsk mat.  Den ligg ikkje klar på norsk side av grensa.  Den ligg ikkje klar i butikken.  Vi treng den norske bonden og småbrukaren for at maten skal bl produsert. 

Derfor vil Raudt Sogn og Fjordane støtte bondeopprøret.  Bøndene tener i gjennomsnitt 200.000 kr pr. årsverk.  Det blir ca. 100 kr pr. time når ein reknar eit årsverk til knappe 2.000 timar.  Dette står i grell kontrast til lønene og levekåra til eigarar og direktørar i grossistbransjen og varehandelen. 

Kven av oss i industrien, i kommunen, i fylkeskommunen eller i staten, ville godteke noko liknande som dei inntektene som jordbrukarane, matprodusentane, blir tilbydd? 

Bøndene sine fagorganisasjonar forhandlar med staten.  Fagorganisasjonane fortel oss at staten har kome med eit skambod på berre halvparten av det organisasjonane krev.  Korleis ville andre fagforeiningar reagert på ei slik behandling der ein får knappe halvparten?  Jo, den fullt ut forståelege trusselen om streik.

Midt på 70-talet vedtok Stortinget ein opptrappingsplan for landbruket for at levekåra for bønder og småbrukarar skulle bli på nivå med situasjonen i andre yrke.  Denne planen må no realiserast.  Det er dette som staten sine forhandlingar må rette seg etter.  Fagorganisasjonane sine krav må oppfyllast!

Raudt Sogn og Fjordane støttar bondeopprøret for ei løn å leve av.  Dette inkluderer også å stille oss bak aksjonar på bønder og småbrukarar si side dersom dette skulle bli aktuelt.